Site: Blog personal |

 



De villano a victima en 5 minutos

Muchas casualidades da la vida, unas más factibles que otras a la hora de producirse, pero
esta historia seguramente podría ser digna de pertenecer al club las historias más
inverosimeles.

Los hechos tuvieron lugar ayer. Como cada día y cumplimiendo fielmente con mi horario
laboral (quizás demasiado fielmente cuando paso esto), salgo al mundo exterior sobre las 23 h. Me dirijo hacia mi coche, situado a unos 10 minutos de mi trabajo. Durante el trayecto, uno va pensando sus cosas, despreocupado y desahogado después de cumplir con todas las obligaciones del día. Simplemente piensa en coger el coche, llegar a casa y
descansar. Pues todos estos planes se produjeron, pero antes hubieron otros de inesperados.

A mitad de camino, empieza los sucesos. Una patrulla de mozos de escuadra, circulando rapidamente por Ronda San Marti, realiza un frenazo brusco justo a mi altura, se baja una agente y se dirige hacia mi. No prevista esta situacion, mi mente empieza a pensar si realmente he cometido algun acto sancionable o simplemente ha pasado algo inesperado. Rapidamente el agente se dirige hacia mi y formula las siguientes preguntas: "¿de dónde viene? ¿a dónde va?". Yo respondo de manera clara y precisa: "salgo del trabajo, voy a coger mi coche y voy a mi casa". Tras estas palabras, el agente inspecciona levemente mi indumentaria y aspecto y tras unos segundos de incertidumbre, marcha de nuevo al coche patrulla. Recuerdo que incluso le pregunte antes de marcharse lo siguiente: "¿pasa algo agente? y el contestó: "No, no pasa nada". Inmediatamente volvi al coche patrulla e iniciaron velozmente la marcha.

Bastante incrédulo y perplejo fue mi posterior reacción, entendiendo que quizás había
encajado en un posible descripción de algun sospechoso, cuyas señas no estaban, quizás, demasiado claras. Tras recuperarme de esta situación no prevista, inicio de nuevo la marcha hacia mi destino inmediato: mi coche.

Pasados unos minutos y tras visionar a cierta distancia mi coche, empiezo a ver otra situación
no prevista: la pareja de agentes del coche patrulla que se detuvo antes, estan justo en mi
coche. En mi mente empiezan a circular extraños pensamientos, quizás pensando que todo lo
que estaba viendo era fruto de alguna equivocación o error. Los agentes apuntaban con
linternas mi vehículo, inspeccionandolo y al aproximarme a ellos lo entendi todo: mi coche
fue objetivo de una acto vandálico, de un posible robo !! En ese momento mi mente empezó a
entenderlo todo, sobre todo al visualizar la escena completa: una pareja de agentes, que previamente me pararon y me interrogaron como posible sospechoso, ahora estaban deteniendo en ese preciso momento al sospechoso real, sospechoso que además habia intentado robar mi coche arrojando una piedra de grandes dimensiones contra un cristal de mi coche. ¿Casualidad ? desde luego que si.

En cuestión de minutos pase de ser un posible sospechoso a un denunciante por daños en una
propiedad mia, teniendo delante de mi al infractor, mareado y confuso, con el rostro
ensangrentado y con los agentes realizando sus debidas acciones ante el hecho.

No pude reprimir una cierto pensamieto de ironia del caso, una casualidad tremenda y que en cuestión de minutos todo giro 180 grados. Dentro de lo malo siempre hay algo bueno: gracias a que el especialista en romper vidrios fue enganchado in fraganti, mi coche no sufrió más daños,
ni seguramente el posterior robo del mismo y yo enseguida pude tramitar la posterior denuncia ante el cuerpo autonómico de Cataluña.

Larga noche la ocurrida, que ya forma parte del libro de anécdotas e historias absurdas y
sin duda esta historia reciente estará escrita en negrita y en posición preferente.

Etiquetas:

posted by Pablo @ 12:18,

2 Comments:

At 16 de junio de 2008, 9:55, Blogger Naldos ... said...

Vaya historia tío!!!

Menuda casualidad, no? Y que te dijo la poli al verte de nuevo? Madre mía, ni Spilberg lo hubiera guionizado tan bien!!!

Bueno, dentro lo que cabe estas bien, que es lo que importa...

Un abrazo

 
At 17 de junio de 2008, 0:36, Blogger Naldos ... said...

Doncs sí, tinc familia a Arenys, per part de la Marta, la meva xicota.

És un poble realment molt guapo, i les nits d'estiu són impresionants.

Una abraçada, ens veiem!!

SANT ANDREU!!! SANT ANDREU!!!

 

Publicar un comentario

<< Home